Εκεί που τα όνειρα γίνονται στον ξύπνιο τους!

Γράφει ο Θοδωρής Τσούτσος

Κάποιοι είναι αρχηγοί ή ηγετικές φυσιογνωμίες στις παραδοσιακές μεγάλες δυνάμεις του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κάποιοι στις Εθνικές, τρεις στην Ανδρών, όσους δεν έχει καμία άλλη ελληνική ομάδα από τις υποδομές της. Κάποιοι άλλοι είναι στις μεταγραφικές λίστες των "μεγάλων". Μερικοί ακόμα, είναι έτοιμοι να μπουν. Ένας είναι στην Φιορεντίνα. Ένας πλέον στην Μίλαν. Προφανώς κάτι γίνεται στις Ακαδημίες του Αστέρα.

Δεν είναι λόγια του αέρα. Είναι η ποδοσφαιρική πραγματικότητα που βλέπουμε από Φορτούνη, Μπακασέτα, Κουρμπέλη. Από Κυριακόπουλο, Δουβίκα. Από άλλους που έρχονται...

Η μεταγραφή του ανήλικου ακόμη, Νίκου Μιχελή, σε ολόκληρη Μίλαν, είναι η βιτρίνα. Για την ακρίβεια, ούτε καν η βιτρίνα, διότι η προβολή της δεν "χωράει" στην αθλητική καθημερινότητα, παρά μόνο με ένα σύντομο πέρασμα. Ας πούμε, όμως, ότι είναι το δέντρο. Το δάσος είναι όλα όσα καταφέρνει να κάνει μια ακαδημία ποδοσφαίρου στη σύντομη - μόλις δεκαετία - ζωή της.

Χωρίς τίτλους. Χωρίς νίκες που συζητούνται. Χωρίς απαραίτητα τρανταχτά αποτελέσματα στους αγώνες. Αλλά με αποτελέσματα δουλειάς. Ακριβώς το νόημα της ύπαρξης των τμημάτων υποδομής. Ένας τίτλος πρωταθλήματος δίνει στα νεαρά παιδιά αυτοπεποίθηση. Μια μεταγραφή στην Μίλαν, δίνει πολλά περισσότερα. Σε εκείνον που την κάνει, αλλά και στους υπόλοιπους.

Ο Αντζουλάς είναι στην Φιορεντίνα. Ο Μιχελής ταξιδεύει για την Μίλαν. Ονόματα όχι γνωστά. Ούτε καν τέτοια, όπως για παράδειγμα του Μαυροπάνου, που προτού πάει στην Άρσεναλ τον είχαμε δει στην Λίγκα μας. Τα παιδιά του Αστέρα δεν έχουν συμμετοχές στην πρώτη ομάδα. Δεν έχουν συστηθεί στο ευρύ κοινό. Αλλά έχουν, μόνο με τη δουλειά στην ομάδα και το ταλέντο τους, χωρίς αφιερώματα και τίτλους στις εφημερίδες και στα πρακτορεία, το δικαίωμα στο όνειρο.

Δεν υπάρχει από αυτό, μεγαλύτερη νίκη για τα τμήματα υποδομής ενός συλλόγου. Να διαθέτει παιδιά που μπορούν να πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουν. Που να μπορούν να ονειρεύονται, διότι όσα τα ίδια ονειρεύονται, τα έχουν δει να τα κάνουν οι διπλανοί τους στον ξύπνιο τους.

Το θέμα δεν είναι οι Ακαδημίες του Αστέρα. Είναι η αφορμή. Για την ακρίβεια, είναι μια πολύ καλή αφορμή. Για να διαπιστωθεί όχι ποια θα πρέπει να είναι η δουλειά των τμημάτων υποδομής. Αυτή την αποφασίζει κάθε σύλλογος για τον εαυτό του. Αλλά ποιος είναι ο ρόλος και ο στόχος τους. Αυτός δεν μπορεί να είναι το "ντέρμπι" της Κυριακής.

Ούτε η ήττα της προηγούμενης. Η εξέλιξη ναι. Η ποδοσφαιρική πρόοδος. Η προοπτική. Αν πετυχαίνει ο Αστέρας, πετυχαίνει διότι πρώτα δίνει αυτά. Θα έρθουν οι χρονιές που δεν θα στείλει παίκτη στην Φιορεντίνα ή στην Μίλαν. Μπορεί καν να μην στείλει στη δική του πρώτη ομάδα. Αλλά η συνέπεια όλων αυτών των χρόνων, σε διαφορετικές φουρνιές παικτών, σε διαφορετικές ποδοσφαιρικές εποχές αν θέλετε, δείχνει ότι θα έχει και συνέχεια.

Ο Μιχελής ζει το όνειρό του. Αλλά κανένας δεν ξεκίνησε από τη μέση. Η αφετηρία είναι πάντα σπουδαία. Κι αυτή, στην ομάδα της Τρίπολης, χωράει πολλούς...